31. JAZZ FESTIVAL 2015.

Beogradski Jazz festival je osnovan 1971. godine, u vreme stare Jugoslavije (tada kao Newport festival, a kasnije Beogradski džez festival) i tada ga je otvorio jedan od kraljeva džez scene Duke Elington and His Orchestra, što je samo bio uvod u repertoar svetski poznatih izvođača koji su narednih godina nastupali na beogradskoj sceni i samim tim postavili Beogradski džez festival u jedan od vodećih u Evropi. Festival je imao dugogodišnju pauzu u svojoj realizaciji, od 1990. god. do 2005. god, jer su organizatori i publika bili deo opozicionog mišljenja tadašnjoj represivnoj vlasti, što je bilo u skladu i sa samim džezom kao muzičkim pravcem, koji je oduvek bio i nosilac “kulturološkog protesta”. Danas je festival opet jedna od vodećih međunarodnih džez manifestacija i aktivno učestvuje u Evropskoj džez mreži (Europian Jazz Network). 31. izdanje realizovano je od 28. oktobra do 1. novembra 2015. pod sloganom “Budućnost džeza / Future Of Jazz”. Može se pretpostaviti da je jedna od budućnosti džeza stapanje, spajanje i nadovezivanje više različitih muzičkih celina i pravaca, ritma i pokreta.

Jedan od izvođača poslednjeg Jazz festivala bio je i David Peña Dorantes, pijanista, džez muzičar, ambasador andaluzijske muzike, poznat i kao “dragulj flamenko klavira”. On u svom projektu koji se zove “Interaccion”, što u prevodu znači interakcija, zajedno sa perkusionistom Havijerom Rubalom i flamenko igračicom Leonor Leal, sjedinjuje džez i flamenko. Flamenko kao ples je uvek praćen sa cante jondo ili dubinom pesme, vokalnim stilom, ali je Dorantes uspeo da ga na neki način dočara klavirom kao što je uspeo da klaviru da zvuk andaluzijske gitare. Zanimljiva je interakcija koji Dorantes pravi između džeza i flamenka, koji u osnovi imaju bunt, pobunu i protest, kako istorijski gledano u smislu svog specifičnog socijalnog i kulturološkog porekla i nastajanja (džez iz radničke i spiritualne muzike, bluza Afroamerikanaca i flamenko kao ciganski bluz i izraz otpora u vreme Frankovog režima), tako i u smislu samog sadržaja i forme u kojima dominira improvizacija, individualni autentični izraz izvođača i pomeranje granica tradicionalnih kulturoloških okvira.

Dorantes je svojim projektom uspeo da iznese “duende”, misterioznu snagu i ekspresiju melodije i pokreta, nefiltrirano, sirovo strastveno i direktno, uspeo je da sjedini emocionalnu i lirsku snagu ritma i pokreta i ostvari kontakt preverbalnog, iskonskog, zajedničkog, arhetipskog afektivnog sadržaja, između izvođača i publike.

Miguel Zenon, revolucionarni saksofonista svoje generacije (1976.), kompozitor, producent, konceptualista i dobitnik četiri nominacije za Gremi nagradu, takođe je nastupao na festivalu sa svojim Miguel Zenon Quartet-om, koji čine Louis Perdomo – pijano, Hans Glawischnig – kontrabas i Henry Cole – bubnjevi. Miguel Zenon inspirisan svojim poreklom (Portoriko) i latinoameričkim manjinama Njujorka izdao je poslednji album (2014.) pod nazivom Identites Are Changeable, u prevodu promenjivost identiteta, a tendencija balansiranja i integrisanja tradicionalnog i inovativnog u džezu, kao i latinoameričke muzike i džeza je upravo esencijani deo Zenonove muzike, njene prepoznatljivosti i posebnosti. U Zenonovoj izvedbi se jasno doživljava muzička improvizacija kao “metodologija” džeza, kao što su slobodne asocijacije za psihoanalizu. Sloboda od “neurotskih” inhibicija i prostor za autentični, pravi self. Kao i u psihoanalizi ta “sloboda” je paradoksalno iznikla iz pravila i strukture, tj. setinga, kao i džez improvizacija koja suštinski visoko poštuje muzičku formu, granice i tok. Originalna melodija je praćena i modifikovana improvizacijama, solista se svojom improvizacijom konfrontira “autoritetu” melodije. Improvizacija se suprotstavlja repeticiji, nosi “specifičnost” momenta u kome nastaje i određene muzičke ideje svojstvene izvođaču, kao kada analizant govori o sebi i svojim objektnim odnosima na nov način. Dimenzija vremena je presudna jer sadašnji trenutak određuje smer improvizacije, prošlost (originalna melodija) u sadašnjosti “govori” novim značenjima. Bunt koji je na neki način esencijalni aspekt džeza (istorijski gledano u smislu nastajanja džeza, u smislu improvizacije koja se suprotstavlja tradicionalnom, u smislu autentičnosti sa jedne strane i pripadnosti grupi sa druge strane (izvođenje uvek zavisi od grupne muzičke dinamike)) predstavlja snažan adolescentni aspekt džeza.

Izvedba oba izvođača je u potpunosti približila gledaocu dve centralne karakteristike džeza, improvizaciju i ritam. Muzikom su približili psihološku polifoniju i mentalne melodije proizašle iz ranih objektnih odnosa. Probudili su svet fantazije i osećanja, unutrašnji svet koji u drugim okolnostima nije tako lako pristupačan. Ostavili su doživljaj da se putem muzike može izraziti “čitav jedan ljudski život.”

Džez kao i muzika uopšte u psihoanalitičkom smislu predstavlja abstraktnu formu osećanja, baziranih na preverbalnim telesnim iskustvima koja su integrisana sa simboličkom funkcijom, ove forme su uvek povezane sa sada i ovde od strane onoga ko izvodi muziku i onoga koji je sluša, uz doživljaj otkrivanja “afektivne istine” koje reči ne mogu da pruže.